Op je 80 jaar fluitend naar je werk?

Op je 80 jaar fluitend naar je werk?De papa van mijn beste schoolvriendin staat in de krant. Jos Roosemont restaureerde de Sint-Romboutskathedraal heel z’n (beroeps)leven lang… Hij is in de voorbije week 80 jaar geworden, net zoals mijn osteopaat ook 80 wordt op het einde van dit jaar.  Aan stoppen denken ze niet!

Toch wel frappant.. Hoe slagen deze twee mannen erin om met zoveel motivatie, gedrevenheid en goesting nog te werken?

We vragen het hen zelf!

Vraag 1 Wat heeft je doen beslissen om voor architect/kinesist te studeren?

Architect Jos: “Mijn vader was zelfstandige en had een grote affiniteit met techniek en bouwen. Om zijn creativiteit en technisch inzicht te uiten, werden we thuis vaak geconfronteerd met verbouwingen.   Een deel van de werken voerde hij telkens zelf uit.  Daarvoor had hij een werkplaats die menig schrijnwerker jaloers zou gemaakt hebben.   Als kind was ik geïnteresseerd in al wat er rond de verbouwingen gebeurde en zeker in wat mijn vader als schijnwerker deed. Ook het mechanische speelgoed dat ik kreeg, onderwierp ik aan grondig onderzoek, soms werkte het nadien niet meer, maar ja…”

Osteopaat Seppe: “Ik wou absoluut in de dienstensector werken.  Ik wilde mensen terug op de been helpen zodat ze terug konden functioneren.   Je kunt  een psychisch probleem hebben dat gaat zich veruitwendigen in een lichamelijk probleem, zoals bijvoorbeeld een maagzweer.  Maar je hebt ook veel somato-psychische verschijnselen, zodat de persoon door de lichamelijke problemen die zich opstapelen, uiteindelijk ook mentaal daar gaat onder lijden.  Hij kan kregelig, humeurig tot zelfs depressief worden.  En dat komt heel vaak voor.   “We vinden niks, dus we kunnen u niet helpen, het zit tussen uw twee oren”..  een gangbare redenering in de medische wereld die voor veel frustratie zorgt… Deze mensen vooruit kunnen helpen, dat is wat ik wou…”

Vraag 2: Als je dit jaar 80 jaar wordt, hoe lang heb je dan gewerkt?  Wat was het leukste? Wat was het lastigste?

Architect Jos: “Eigenlijk heb ik weinig lastige momenten gekend in de 55 jaar dat ik nu werk. Het was niet altijd eenvoudig. Als architect staat je steeds tussen twee partijen. Een opdrachtgever die het maximum eist en een uitvoerder die al snel vindt dat het goed genoeg is. In mijn beginjaren viel dat nogal mee. Later werd dat steeds erger.  Ook niet echt leuk waren de procedures die je, ten onrechte, werden aangedaan. Maar dankzij een goede beroepsverzekering werd dat al een stuk lichter.”

“De aangenaamste momenten speelden zich af in mijn leven als restauratie-architect. Het einde van de meeste werken eindigde met een plechtigheid en de nodige animatie.  Ik had ook heel veel mooie momenten op de werf, wanneer ik na enige tijd een goede band kon leggen met de arbeiders ter plaatse.”

Osteopaat Seppe: Ik werk nu – even tellen van 26 naar 80 – 54 jaar en heb altijd leuke momenten gehad.  Het lastigste was dat ik mijn kabinet moest sluiten om in Parijs osteopathie te studeren.  Dat betekende dan ook geen inkomen. Maar eigenlijk heb ik heel veel leuke momenten gehad.  Eigenlijk is het meest lastige aan mijn beroep dat ik sommige mensen niet kan helpen, zo’n gevallen heb je ook altijd.  Ik ben heel blij met de omscholing van “klassieke kine” naar osteopathie.  Ik wou mensen nl vlugger en doeltreffender vooruit helpen en dat heb ik in de osteopathie gevonden.  Nu, ik ben me ervan bewust dat ik in een geprivilegieerde situatie zit: Ik werk thuis aan het ritme dat ik zelf bepaal en ben zelf gezond, anders kon ik dit niet doen.”

Vraag 3: Welk advies zou je aan jongeren geven die nog hun studiekeuze moeten maken of mensen die nog aan het begin van hun loopbaan staan?

Architect Jos: “Mijn petekind werd vorig jaar voor die keuze gesteld. Daar heb ik kunnen vaststellen hoe moeilijk het is om te kiezen en om raad te geven. Zeker is dat je zelf moet beslissen en dat je beslissing moet gesteund zijn op interesse voor de studierichting. Later kan dat nog wijzigen. Want hoeveel mensen oefenen in hun beroepsleven geen andere job uit dan diegene waarvoor ze specifiek gekozen hebben bij de aanvang van hun studies?  Ik meen ook dat de ingesteldheid van de persoon belangrijk is.  Wil je een “nine to five job” of mag het wat meer zijn?”

Osteopaat Seppe: “Tja, ik werk als zelfstandige dus in een context van vrije keuze.  Ik dacht dat de tijd voorbij was dat jongeren in een richting gepusht worden, dat heb ik met mijn kinderen nooit gedaan.  Het lijkt me niet gemakkelijk om van in het begin de juiste beroepskeuze te maken maar je moet toch vertrekken van je interesse en natuurlijk ook van wat je aankan.”

Mijn advies zou zijn: “Ga waarvoor je je geroepen voelt, waar je interesse voor hebt en waarin je je goed voelt!”

Share this Post