Vakantie, wat is dat al weer? Blueberries en blue flowers…
Vakantie is voor mij op de eerste plaats “resetten”. Even loslaten of deconnecteren met alles waar je gehecht aan bent behalve dan manlief en kinderen – want die gaan mee op zomerreis. Op rondreis in de Azoren.
Vakantie kan voor sommigen misschien gelijk staan met luieren in een strandstoel naast het zwembad maar op de één of andere manier is me dat nog nooit gelukt. Alsof mijn intens bestaan ook een intens tegengewicht nodig heeft om alles plaatselijk en tijdelijk te overschrijven, net zoals de floppy discs of cassettes van weleer.
Voor mij is het naar de plaatselijke supermarkt gaan of althans wat daar voor doorgaat hier. Hier zien we meer lege dan gevulde rekken omdat de boot die het eiland Flores maar om de twee weken komt bevoorraden, duidelijk nog niet is langsgeweest. Of de voorraad in ieder geval nog niet tot daar is geraakt. En er eigenlijk nauwelijks iets te vinden is dus. Er valt dan geen witte Magnum in de eetgelegenheid vlakbij de ‘Natural pools’ (lees een stukje zee tussen de rotsen dat wat natuurlijk afgebakend is) te vinden. En in onze favoriete eetgelegenheid worden er plotseling geen zoete aardappelen meer geserveerd als bekende sidedish wegens “niet meer aanwezig in de keuken”.
Het is natuurlijk ook de plaatselijke keuken uitproberen waar op de menukaart hier en daar iets aangevinkt staat.
Dat wil dan zeggen dat, gezien er enkel vlees en vis van op het eiland worden geserveerd, het niet aangevinkte momenteel ‘niet beschikbaar’ is. In een aantal lokale eetgelegenheden kan je uit een paar gerechten kiezen. Het is jezelf de vraag stellen of al die keuzeopties thuis het leven nu juist rijker maken of eigenlijk complexer…
Het is beseffen dat mode en trends, schoenen en kledij allemaal niet zo hoeven.
Dat alles niet zo perfect en in orde moet zijn volgens de ons opgelegde en omringende waarden en normen. Het maakt echt niet zo uit wat je aantrekt hier, niemand schijnt daar echt mee bezig te zijn. Ik zag op de meeste eilanden ook geen kledingswinkel, reclame of slogans die aanzetten tot koppelverkoop of wat dan ook. Dat is hier allemaal ver weg, alsof er geen vraag of nood naar is. Dan besef je pas hoe je thuis platgebombardeerd wordt door nutteloze informatie.
Het is de kracht van de wind rond je huisje aan de woeste zee voelen stormen terwijl je je afvraagt – zoals in het verhaal van de drie biggetjes – of het wel stand zal houden.
Het is de Pico berg beklimmen en met al je spieren in je lijf de meedogenloze ruwe, zwarte lavastenen trotseren om uiteindelijk de duistere, vernietigende donkere krater te zien die ooit besliste alles in zijn verwoestende kracht in een spoor van vernieling mee te sleuren.
Het is blij zijn met een stuk chocola omdat je geen cafeetje of eetgelegenheid in de verste verte kan bespeuren. Het is de eenvoud van het leven ontdekken, je plaats weer kennen en beseffen hoe klein je bent ten opzichte van de geweldige, groene heuvels vol paarsblauwe hortensia’s in mysterieuze, traag sluimerende mist.
Het is de pure stilte aanschouwen van natuur, onbekende, heerlijk geuren opsnuiven, je voeten in een klaterend beekje stoppen of in het blauwe water van de zee. Het is grote en kleine visjes zien zwemmen in onbekende kleuren in het klaterheldere water. Dat heet dan letterlijk herbronnen.
Het is je verbaasd afvragen wat je thuis toch eigenlijk allemaal aan het doen bent.
Het lijkt opeens allemaal heel druk en nodeloos complex. Alsof je je je werk vergeet en je dagelijkse beslommeringen parkeert en beperkt tot de keuze van een wandeltocht. Welke, hoe lang en hoe stevig?
Het is na 19 dagen tenslotte ook vurig verlangen naar huis net zoals je ooit evenzeer verlangde om te vertrekken… Hoe zit het met jouw vakantie-herinneringen? Kan je nog energie halen uit de foto’s? Kijk je al uit naar de volgende vakantie? En hoe tevreden ben je intussen met je werk en leven?